Βαγγέλης Δαούσης στο ethnos.gr: «Το ευρύ κοινό δεν ξέρει ότι βγαίνουν ελληνικές ταινίες»

Αν τον πετύχεις στον δρόμο, δεν θα φορά ακουστικά. Του αρέσει ν' ακούει τη ζωή γύρω του, να παρατηρεί, ν' αφουγκράζεται και να κάνει χώρο για ό,τι καινούργιο μπορεί να του συμβεί μέσα στη μέρα. Στο σακίδιο που κουβαλά –πάντα ελαφρύ και συμβολικά άδειο– θα βρεις μια θήκη για τα γυαλιά του, ένα κουτί για τα σκουλαρίκια του και ένα τετράδιο γεμάτο σημειώσεις για νέους ρόλους και πρόχειρες σκέψεις. Ο Βαγγέλης Δαούσης είναι απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Πειραϊκού Συνδέσμου και παιδί που κάποτε ήθελε να γίνει ποδοσφαιριστής. Όμως τον κέρδισε η σκηνή και, ευτυχώς, δεν κοίταξε ποτέ πίσω.

Αυτό το διάστημα ζει μία από τις πιο δημιουργικές του περιόδους. Συμμετέχει στο κινηματογραφικό «Killerwood», τη νέα ταινία του πολυβραβευμένου Χρήστου Μασσαλά, μια ιστορία μυστηρίου σε μορφή mockumentary, ένα θρίλερ για μια σειρά ανεξιχνίαστων φόνων στη σύγχρονη Αθήνα. Παράλληλα, έχει ολοκληρώσει τα γυρίσματα για το «Elvira Hotel» που θα δούμε σύντομα στο MEGA, και προετοιμάζεται για την καλοκαιρινή περιοδεία του «Υπηρέτη δύο Αφεντάδων», σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα. 

Κι ενώ όλα αυτά συμβαίνουν, ο Βαγγέλης Δαούσης ονειρεύεται να συνεχίσει να κάνει αυτό που αγαπά, με την ίδια ευτυχία και τον ίδιο ενθουσιασμό.

Τι σας γοήτευσε στον ρόλο του Τίτου στην ταινία «Killerwood»; Ήταν αγάπη με την πρώτη ανάγνωση ή τρόμος με την πρώτη σελίδα;

Καθόλου τρόμος! Μου άρεσε πάρα πολύ ο ρόλος που έγραψε ο Χρήστος γιατί έγραψε για έναν πραγματικό άνθρωπο. Έναν άνθρωπο με άγχη, ανασφάλεια, νεύρα, πάθος για την δουλειά του, ευαισθησίες, όραμα και όλα αυτά που έχουν οι σκηνοθέτες. Μέσα σε αυτόν τον ρόλο βρήκα πολλά κοινά σημεία με σκηνοθέτες που έχω δουλέψει και πιστεύω αυτό με βοήθησε να τον προσεγγίσω καλύτερα.

Ο Τίτος προσπαθεί να κρατήσει ενωμένο ένα χάος από πρόβες, εντάσεις, καλλιτεχνικά οράματα και προσωπικά ξεσπάσματα. Πόσα από αυτά έχετε ζήσει κι εσείς στα δικά σας γυρίσματα ή πρόβες;

Γενικά έχω σταθεί πολύ τυχερός στην μέχρι τώρα καριέρα μου και δεν έχω βρεθεί σε τέτοιες καταστάσεις (φτου, φτου μην το ματιάξω). Σε αυτό έχουν παίξει μεγάλο ρόλο οι άνθρωποι που ηγούνται στην κάθε δουλειά και που φτιάχνουν τις ομάδες, δηλαδή οι σκηνοθέτες. Και ευτυχώς έχω δουλέψει με λογικούς και ταλαντούχους ανθρώπους.

Η συνεργασία σας με τον Χρήστο Μασσαλά πώς εξελίχθηκε; Τι σας δίδαξε ή τι σας άφησε;

Η συνεργασία μας ήταν εξαιρετική. Από την πρώτη μέρα. Δημιούργησε ένα πλαίσιο και μία συνθήκη ελευθερίας, δημιουργίας και παιχνιδιού που αυτό μας έδωσε χαρά και ανυπομονησία για να πάμε είτε για πρόβα είτε για γύρισμα. Από κάθε συνεργάτη κάτι μαθαίνεις και κάτι παίρνεις αλλά αυτό το αντιλαμβάνεσαι αφού περάσουν μερικά χρόνια και εξελιχθείς. 

Εχετε φανταστεί ποτέ τον εαυτό σας στη σκηνοθετική καρέκλα, σαν τον Τίτο; Σας έβαλε σε πειρασμό ο ρόλος;

Όταν είχα πρωτοβγεί από τη δραματική ήθελα μελλοντικά να σκηνοθετήσω και εγώ δικές μου παραστάσεις αλλά μόλις ξεκίνησα πρόβες για την πρώτη μου επαγγελματική παράσταση ως ηθοποιός, συνειδητοποίησα πόσο δύσκολο είναι και έτσι την εγκατέλειψα πολύ γρήγορα αυτήν την σκέψη. Πόσο μάλλον να σκηνοθετήσεις ταινία. Το θεωρώ ακατόρθωτο.

Το «Killerwood» σχολιάζει το πώς γυρίζεται μια ελληνική ταινία σήμερα, με τις δυσκολίες, τις ματαιώσεις αλλά και το χιούμορ της διαδικασίας. Εσείς τι πιστεύετε ότι σατιρίζει πιο έντονα; Το καλλιτεχνικό οικοσύστημα, την κρατική αδιαφορία, τις προσδοκίες του κοινού;

Ολα! Έχει βάλει κάτω όλα τα προβλήματα και τα ελαττώματα του ελληνικού σινεμά και με πολύ ωραίο τρόπο και χιούμορ τ' αναδεικνύει.

Ποια είναι, κατά τη γνώμη σας, η μεγαλύτερη παρεξήγηση που επικρατεί για το ελληνικό σινεμά σήμερα;

Ότι δεν υπάρχει ελληνικό σινεμά. Δυστυχώς, το ευρύ κοινό δεν ξέρει ότι βγαίνουν ελληνικές ταινίες. Δεν ξέρω τι φταίει γι' αυτό. Ίσως οι πλατφόρμες, ίσως ότι δεν βγάζουμε ταινίες που είναι εύπεπτες; Δύσκολα θα μάθει ο μέσος πολίτης ότι έχει βγει μία καινούργια ελληνική ταινία και θεωρώ ότι πρέπει να πέσουν περισσότερα λεφτά στο διαφημιστικό κομμάτι.

Η Ρούλα Πατεράκη υποδύεται τον εαυτό της, σε μια από τις πιο απολαυστικές σκηνές. Πώς ήταν η εμπειρία να παίζετε μαζί της σε κάτι τόσο «μη-θεατρικό» και αυθόρμητο;

Ήταν φοβερή εμπειρία. Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή είχα λίγο άγχος, το οποίο πολύ γρήγορα έφυγε γιατί ήταν πολύ άνετη και ευχάριστη με όλους. Πάντα ήθελα να συνεργαστώ μαζί της και χαίρομαι πάρα πολύ που μου δόθηκε η ευκαιρία να τη γνωρίσω και να δουλέψω έστω και για δύο σκηνές. 

Τι μπορείτε να μας αποκαλύψετε για το «Hotel Elvira»; Είναι μια νέα σειρά μυστηρίου, κοινωνικό δράμα, ή κάτι πιο... απροσδόκητο;

Το «Hotel Elvira» είναι μια φρέσκια καλοκαιρινή κωμωδία που ελπίζω θα κάνει το τηλεοπτικό κοινό να γελάσει πολλές φορές. Τουλάχιστον εμείς γελάσαμε πάρα πολύ στα γυρίσματα.

Ποιον χαρακτήρα υποδύεστε και τι σας κέντρισε περισσότερο σ’ αυτόν τον ρόλο;

Υποδύομαι τον Ηλία Δρόσο τον γιό του Παντελή (Γιώργος Σουξές). Εχουμε ένα ξενοδοχείο το «Ηλιαχτίδα» και μαζί με τον μπαμπά μου και την πιστή μας υπάλληλο, τη Λαμπρινή (Λένα Γιάκα), προσπαθούμε να βρούμε τρόπους να μην ανοίξει το απέναντι ξενοδοχείο του νησιού το Hotel Elvira. Μου αρέσει πάρα πολύ στον ρόλο μου η αθωότητα του και η χαζομάρα του. 

Πώς ήταν τα γυρίσματα; Σας δυσκόλεψε κάτι σε σχέση με τον ρυθμό ή την ατμόσφαιρα της σειράς;

Τα γυρίσματα ήταν υπέροχα. Περνάγαμε πάρα πολύ ωραία και δεν με δυσκόλεψε τίποτα. Γελάγαμε συνέχεια. 

Αν το «Hotel Elvira» ήταν όντως ένα πραγματικό ξενοδοχείο, θα μένατε εκεί ή θα κλέινατε εισιτήριο επιστροφής με την πρώτη;

Στο «Elvira» θα εμένα, στο «Ηλιαχτίδα» δεν θα έμενα με τίποτα.

Εχετε αισθανθεί αλλαγή στον τρόπο που σας αναγνωρίζει ο κόσμος μετά τις τηλεοπτικές δουλειές σας;

Η αλλαγή είναι ότι με γνωρίζει λίγο περισσότερο ο κόσμος στον δρόμο. Είναι πολύ ευχάριστο όταν συμβαίνει και έχει πλάκα γιατί με φωνάζουν με τον όνομα του ρόλου ή με τα ψευδώνυμα που έχει ο κάθε ρόλος και είναι διασκεδαστικό. Είναι μία διαφορετική νότα μέσα στην ημέρα.

Το καλοκαίρι θα σας δούμε στην παράσταση «Υπηρέτη δύο Αφεντάδων» του Γιάννη Κακλέα. Πώς είναι να δουλεύετε πάνω σ’ ένα έργο-ορόσημο της commedia dell’arte σήμερα; Έχετε ακόμα κάτι να μας πει;

Φυσικά και έχει κάτι να μας πει. Αυτά τα έργα είναι και θα είναι πάντα διαχρονικά γιατί μιλάνε στην ψυχή του ανθρώπου που δυσκολεύεται και προσπαθεί να κάνει τα πάντα για να επιβιώσει. Είναι πολύ ωραίο πάντα ν' ασχολείσαι με έργα τόσο σπουδαία και σε κάνουν πιο πλούσιο συναισθηματικά άνθρωπο. Επίσης, η ομάδα που έχει φτιαχτεί είναι τρομερή και περνάμε πολύ ωραία. 

Τα social media έχουν αλλάξει τον τρόπο που οι καλλιτέχνες επικοινωνούν με το κοινό. Εσείς πώς τα χρησιμοποιείτε; Σας απελευθερώνουν ή σας πιέζουν;

Τα social media δεν είναι η ζωή μου. Δεν αφιερώνω πολύ χρόνο, ανεβάζω που και που κάποιες φωτογραφίες αλλά κυρίως τα χρησιμοποιώ για να διαφημίσω τις δουλειές που κάνω. Η αλήθεια είναι ότι ούτε με απελευθερώνουν ούτε με πιέζουν, η σχέση μου μαζί τους είναι κάπως ουδέτερη.

Διαβάστε ακόμη

Χαλκιδική: «Βροχή» οι καταγγελίες για παράλογες τιμές στη χρέωση ξαπλώστρας και για καταπάτηση αιγιαλού από beach bar

Λειψυδρία: Με διαδικασίες fast-track το νομοσχέδιο για την κατάσταση έκτακτης ανάγκης και τα έργα που θα προτεραιοποιηθούν

Κέντρα Υγείας: Γυμνά από γιατρούς και νοσηλευτές – Τι δείχνουν τα επίσημα στοιχεία για τις μειώσεις προσωπικού

ΟΠΕΚΕΠΕ: Το παρασκήνιο των παραιτήσεων Βορίδη και τριών υφυπουργών - Η σύσκεψη στο Μαξίμου και οι επόμενες κινήσεις